Geacclimatiseerd terugkijkend op…

Na 3,5 maand stonden we weer op de Nederlandse bodem. We werden warm ontvangen en dat was ook wel nodig, want buiten lag sneeuw. Een grotere overgang kon haast niet.
We kregen opmerkingen naar ons hoofd als: ‘Hebben jullie je tanden gebleekt?’ ‘Jullie steken veel te erg af bij die sneeuw’. Maar het bruine kleurtje verdwijnt hier snel en de korte broekjes, shirtjes en jurkjes liggen ook alweer achterin de kast.
Van velen gehoord en nu zelf ervaren: ‘Er is haast niks verandert als je terugkomt’. Maar ik moet zeggen dat Rotterdam Centraal toch even onherkenbaar voor me was.
Het gewone leventje en afstuderen is gestart, maar regelmatig denken we terug aan die heerlijke tijd...

Zo waren we ongeveer een maand geleden nog in Chiang Mai.
Na wat relaxte daagjes, was het tijd voor wat actie. We kozen voor een tweedaagse jungle trekking.
De eerste dag van de trekking bestond vooral uit lopen. Hiken kan ik beter zeggen, dus stijl omhoog klimmen. Maar voordat die klom begon gingen we eerst naar olifanten, waarop we een ritje mochten maken. We zaten op een soort bankjes, maar om daarop te komen moest je vanaf een hoog plateau op het hoofd van die olifant stappen. Daar moesten we even aan wennen, maar olifanten hebben gelukkig een olifantshuid. Het begon heel leuk en wiebelig, maar het werd al gauw iets minder leuk want de olifanten werden hardhandig behandeld.
Daarna begon onze wandeltocht, wat aardig wat zweetdruppels en doorzettingsvermogen kostte. Het was soms even afzien, maar dan had je ook wat. We sliepen boven op een berg (in Lahu Village), in een hutje tussen de bananenbomen. We hadden een gezellige groep, dus we gingen pas ons bed in na gekletst te hebben bij het kampvuurtje.
Dag twee zag er iets anders uit. Het stijgen werd namelijk dalen. Wat ook daalde was het bedrag in Marloes haar portemonnee. Er was een gedeelte van haar geld gestolen.
Het was even balen, maar de waterval, het wildwater raften en het bamboe raften gaf ons afleiding.
Al moeten we wel zeggen dat het wild water raften verre weg van wild was. ‘Roeien in een rubberen boot was een betere benaming geweest’.
Na een gezamenlijke lunch werden we weer netjes bij ons guesthouse afgezet.

De dag erna stond in het teken van spierpijn, een beetje bijkomen en op een normale manier gedag zeggen tegen Angela en Mandy, want ook zij hadden ondertussen Chiang Mai bereikt.

In Thailand en Indonesië krijg je weinig telefoontjes, vandaar dat Marloes en ik moesten wennen aan het geluid van een rinkelende telefoon. Half slapend ontdekten we dat de telefoon van onze kamer afging. We werden uit bed gebeld door de mevrouw van de receptie, omdat onze gids al klaar stond. De wekker was al af gegaan dus we hadden er wel bijna uit gemoeten, maar onze gids was ineens te vroeg. Nou, dat is zeldzaam in zo’n land. Na lange tijd hadden we ineens weer stress.
Gauw in het busje gestapt en onze dag als olifantenverzorgers in het Baanchang Elephant Park ging van start.
Daar stonden we dan, in een spijkerpakje, de olifanten te voeren. Zo onwerkelijk, maar zo geweldig!
Na het voeren was het tijd voor het volgende gedeelte: ‘Hoe klim je op de olifant?’ De olifant gaat als het ware zitten en via zijn poot kan je dan op zijn rug klimmen. De bovenkant van de oren zijn even je houvast. Daarna was het de bedoeling dat je olifant weer ging zitten, zodat je eraf kon. Het commando woord voor ‘zitten’ was: ‘Non Long’. Het leek zo simpel, maar ik moest dat natuurlijk een stuk of 20 keer zeggen, voordat het reusachtige beest eindelijk naar de grond ging.
Naast ‘non long’ leerden we nog meerdere commando’s, zoals: ‘how’ (stoppen), ‘pai’ (vooruit) en ‘que’ voor naar links of rechts.
De commando’s zaten erin, dus per tweetal klom je op een olifant en gingen we een stuk door de jungle lopen. Gelukkig liep de mahout (een verzorger die de olifant goed kent) mee, dus de commando’s hadden we niet veel nodig. De olifanten moesten soms best stijl naar beneden, dus je armspieren had je wel nodig. Zeker Marloes, want zij zat achterop en dat was nog zwaarder. Met verzuurde armen en geschubde benen (de olifanten huid is vrij hard en harig) kwamen we helaas alweer aan bij het laatste onderdeel. ‘Badderen met de olifanten’. We moesten de olifanten een beetje afspoelen, wassen en je moest uitkijken voor de olifanten die je probeerde nat te spetteren.
Marloes kreeg het voor elkaar om lang uit gestrekt te gaan in het vieze water, toen ze op de vlucht was voor een olifant, haha.
Het was een geweldige dag en we bedankten de olifanten door ‘die’ te zeggen en op hun slurf te slaan.

De dingen die we graag in Chiang Mai wilden doen hadden we gedaan, dus het einde kwam in zicht. We gingen alvast naar Bangkok, want vanaf daar vlogen we terug.
In Bangkok hebben we vooral geshopt en genoten van het zonnetje.

Na 3 goede vluchten kwamen we aan in Nederland, waar het temperatuurverschil van 35 graden goed merkbaar was. Maar Stanley, m’n ouders, broertje en Marloes haar ouders en zussen stonden gelukkig klaar met een warme jas, champagne en bloemen.
En bij m’n ouders kwamen ook nog wat vriendinnetjes langs, dus het was een fijn en warm welkom.

Bedankt voor mij volgen, de belangstelling en de leuke reacties!