Belonen

Nadat de ‘flying doctors’ (mijn ouders en de moeder van Marloes) weer thuis waren, moesten we nog 1 keer gebruik maken van de diensten van de locale dokter, genaamd Toto. De taakverdeling was als volgt. Toto verzorgde de juiste medicijnen en de flying doctors gaven ons knuffels en aandacht. Maar de taakverdeling werd steeds vager, want onze Toto hield ook van een gezellig gesprek en aandacht. Bij Marloes was alles weer in orde, maar ondanks dat duurde het gesprek een uur. Na een gesprek over Europa en verschillen tussen mensen, een aanbod om zijn appartement op Bali te kunnen huren voor een vriendenprijs en zijn e-mailadres verlieten we het ziekenhuis.

Na flink wat nieuwe regels en hulpmiddelen, was het nu tijd voor het invoeren van een beloningssysteem. Sommige klassen hadden al een leuk systeem, maar voor een aantal leerkrachten was het waardevol om beloningssystemen te laten zien ,die zich richten op de hele klas of individuele kinderen.
Naast de Engelse lessen die we nog steeds wekelijks geven aan de kinderen, vroegen ook de leerkrachten hierom. Zij wilden graag tijdens de vergadering een Engelse cursus. We hebben dit gegeven in spelvorm. Dus in groepen speelden we ‘wie ben ik’. De leerkrachten werden naast een ander personage, meer ontspannen, meer zichzelf en minder verlegen.

We hadden al eerder een bezoekje gebracht aan een boeddhistische tempel, ‘de Borobudur’, dus nu was het tijd voor een hindoeïstische. We gingen naar de Prambanan tempel met twee lokale vrienden, Coco en Jacky. Deze tempel wordt ook wel de ‘unfinished tempel’ genoemd. Deze onafgemaakte tempel is lang geleden gebouwd door een man die dolgraag wilde trouwen met de dochter van de sultan. De dochter zag dit niet zitten, dus ze sloot een deal met de man. ‘Ik trouw met je, als jij in 1 nacht een bepaald aantal tempels kan bouwen’. De man trommelde enorm veel mensen op, om op tijd de tempel af te krijgen. De dochter van de sultan zag dit tijdig in en haalde de stad over om te doen alsof het al ochtend was, om 03.30 uur. De man gaf hierdoor zijn poging op, waardoor de tempel niet werd afgebouwd en zijn beloning (het trouwen) niet doorging.

De ingevoerde regels, tips en structuren die we hadden ingevoerd op onze stageschool, moesten we presenteren op de Universiteit aan docenten en studenten. Dit deden we met PowerPoints, een filmpje en foto’s. Tevens was dit onze laatste bezoek aan de Universiteit, dus wij en de lokale studenten werden beloond met een voedselmarkt. De voedselmarkt bestond uit: onze Nederlandse kraam (met o.a. boterhammen pindakaas en hagelslag en blokjes kaas) en zeker 20 Indonesische kraampjes met allerlei specialiteiten die varieerden van kroepoek tot sprinkhaan. Alles was gratis, dus er ontstond een soort vreetfestijn. Onze kraam was binnen enkele seconden leeg en wij wisten niet hoe gauw we weg moesten komen. Als pabo-groep kozen wij even voor de Italiaanse specialiteiten in een restaurant.

Wij, (Angela, Mandy, Marloes, Els, Julian en ik) ondernamen een dagtrip naar het Dieng Plateau. Het retourtje Dieng Plateau betekende 6 uur in een busje zitten, maar we werden beloond met een prachtig natuurlijk uitzicht!
Het Dieng Plateau is een soort gebied waar we een krater, hindoeïstische tempels en een meer met zwavel hebben bekeken. Door het zwavel krijgt het meer mooie heldere (blauwe) kleuren.

Marloes heeft verre familie in Yogyakarta wonen, net buiten de stad. We zijn bij vier familieleden langs geweest. Elke familielid was zo blij/vereerd met ons bezoek dat wij continu eten als beloning kregen. Naast het eten hebben we ook een rivier en hun huizen kunnen zien. Het is telkens weer interessant en leuk om te zien hoe de lokale mensen leven.
De dag werd afgesloten met een enorme tropische regenbui, waarbij een paraplu je niet meer droog hield en je op blote voeten door de straten moest. Gelukkig werden we netjes thuis gebracht en konden we opwarmen met een kopje thee.

De tropische regenbuien kun je zien als cadeautje als je gaat raften en dat gingen wij. Samen met Jacky, zijn zus Icha en 2 gidsen bevonden wij ons op bruin, redelijk wild water. Onze gidsen zorgde voor een avontuurlijk uitje, want vrijwel elke rots werd geraakt en na enkele minuten lagen we al in het water. Om het adrenaline gehalte (nog) iets te verhogen, zijn we ook van een brug het water in gesprongen.

Verder moesten onze visums verlengd worden, anders kunnen de meeste van ons zich niet belonen met een vakantie na ons stagetraject. Met busjes van de Universiteit gingen we naar een kantoor, waar het na veel eerdere pogingen/verwarringen eindelijk mogelijk werd gemaakt.
De verwarring die telkens ontstaat is door mijn tweede naam ‘Marloes’. Ze denken dat ik en Marloes samen 1 persoon zijn. Maar het is na 10 vingerafdrukken en een foto toch gelukt.
Het verblijf in Indonesië wordt steeds korter, maar gaat nog even verder.

Bedankt voor het plaatsen van jullie vorige reacties, altijd leuk om te lezen en fijn dat jullie me volgen.

Liefs!