Alles kan

Alles kan..
- Je kan hier tyfus krijgen
- Je kan hier, ongeacht je leeftijd, scooter rijden
- Je kan hier binnen 2 dagen zijn
- Je kan hier worden overvallen door een tropische regenbui

Ik begin echt te wennen aan het Indonesische leven, zoals jullie kunnen merken. Want dit reisverslag heeft lang op zich laten wachten, maar dat is hier een normale zaak.

De ‘pantat BBQ’ waarover ik vorige keer vertelde, zorgde voor wat vellen op de rug. Vandaar dat we besloten om een scrub-massage te nemen. Marloes en ik kregen samen een kamertje toegewezen, waar een zwart pakketje lag. Haast hadden we het zwarte pakketje op onze hoofd gezet, maar net op tijd ontdekte Marloes dat het geen badmuts was, maar een onderbroek. Voor minder dan drie euro verlieten we gekneed, geschuurd en opgefrist de massageruimte. Maar of het voor herhaling vatbaar was?

Naast uitstapjes die we zelf ondernemen, had dit keer de Universiteit een uitstapje voor ons in petto.
Verzamelen om 7.00 uur, stond nadrukkelijk op de uitnodiging. We hadden dit met een korreltje zout kunnen nemen, want er waren om 7.00 uur nauwelijks nog Indonesische studenten en leerkrachten te bekennen. Een uurtje na het afgesproken tijdstip vertrokken we op ons gemakje met de bus naar Bantul.
De excursie zag er als volgt uit: rijst planten, eenden vangen in de modderige rijstvelden, fietsen, varen in een drakenboot, tempé maken van sojabonen, batik technieken toepassen op een houten masker en traditioneel eten proeven. De muziek werd verzorgd door een aantal oude Indonesische vrouwtjes die gebruik maakten van een boomstam en wat takken.
De moddervoeten zijn ons bespaard gebleven, want we hadden al eens rijst geplant en eenden vangen vonden we zielig. Al met al was het een leuke dag.

Vorige keer eindigde ik mijn blog met een ‘cliffhanger’, dus ik ben jullie verplicht om het vervolg te vertellen. Alles kan, ook in de gangen van onze stageschool. Telkens verbaas ik me over het feit dat het aquarium nog niet gesneuveld is. Voetballen, skateboarden, gillen, rennen, niks is te gek.
Door de gangen hangen nu pictogrammen, die wat regels uitbeelden. In elke klas zijn de bijbehorende regels uitgelegd. De vissen en wij hoeven nu minder te vrezen voor ons leven in de gangen. Er wordt buiten gespeeld en binnen is het sprinten ‘huppelen’ geworden.

Om wat cultuur te snuiven zijn we naar het Kraton en Waterpaleis van de sultan geweest. ‘Gidsloos’ keken we rond in het enorme huis van de sultan. Waar wij foto’s maakten van beelden, enorme binnentuinen en kamers, maakten de Indo’s foto’s van ons. We zullen in heel wat huiskamers komen te hangen, want er zijn behoorlijk wat familieportretten geschoten. Na zonder overdrijven een half uur poseren zijn we tot de volgende conclusie gekomen: ‘Beroemd zijn is niks voor ons’. Het waterpaleis en de ondergrondse moskee hebben we bekeken met gids, waardoor we iets meer begrepen wat we precies zagen.
Alles kan, zo kan je ook worden uitgenodigd op de thee bij de schoonzoon van de sultan. We waren daar met alle studenten en wat leerkrachten van onze stageschool. In kleermakerszit zaten we aan de thee, waar we enorm vaak werden bedankt voor onze hulp/inzet. De benen konden we uiteindelijk strekken, terwijl we het grote huis bekeken.

In Nederland hoor je het eigenlijk alleen nog als scheldwoord, maar hier kun je gewoon nog tyfus krijgen.
Wat begon bij Marloes met wat hoofdpijn en koorts, eindigde in een ziekenhuisopname.
Hier wat ziekenhuis scenes:
- Een infuushouder zonder wieltjes die rolden. Sinterklaas kennen ze hier niet, maar wij hebben het aardig nagespeeld. Marloes als zwarte piet met wat zakken vol vloeistof. En ik met de infuusstok in de hand.
- ‘Ik heb tyfus’. ‘Ik heb gewoon tyfus’. ‘Wat een tyfus ziekte’. We konden er soms wel een beetje om lachen.
- Marloes haar haren en oksels wassen en samen richting de kamer waar een echo werd gemaakt. We leken wel een getrouwd stel.
- Een ziekenhuis kamer uitzoeken, waarbij je zelfs VVIP kan kiezen. Natuurlijk was er (voor ons toeristen) in eerste instantie alleen nog maar plek in de VVIP kamer. Maar na wat hulp van wat locals, kregen we een normale klasse B kamer.
- Marloes had last van haar lever en wat kreeg ze te eten? Lever! Haha.
- De doktersafspraken zagen er als volgt uit: 10 minuten over de gezondheid van Marloes. 50 minuten over Nederland, verschillen tussen mensen, zijn appartement in Bali en e-mailadressen uitwisselen.

Alles kan, zo kan je ook in 1 dag alles regelen om naar Yogyakarta te vertrekken. De versterking vanuit Nederland was in dit geval Marloes haar moeder. Voor Marloes (en mij) een enorme fijne verrassing. Wat extra hulp, liefde en gezelligheid!

Zoals m’n vader zelf zei: ‘De flying doctors zijn onderweg’. Want ook mijn ouders kwamen langs. Je kan namelijk ook van te voren een reis uitstippelen en dat hadden mijn ouders gedaan.
Marloes knapte steeds meer op en kon na 4 nachten het Pantirapi Hospitel verlaten. Daardoor hebben we heel veel dingen met z’n vijven kunnen ondernemen.
- Bezoek je aan de Borobudur, onze stageschool en de rijstvelden gebracht.
- Meerdere malen uit eten.
- Stappen in de reggaebar.
- Shoppen in de Malioboro straat.
Alles werd grondig vastgelegd door de moeders. Dus voor foto’s kun je kijken op Facebook, maar je kunt ook aankloppen bij Carine of Iteke.

Onze ouders zijn ondertussen alweer in Nederland. En wij hebben alweer wat nieuwe dingen ondernomen. Morgen meer daarover. Dan zorg ik dat ik weer bij ben met verslag leggen..

Liefs uit Yogya!