Jakarta leeft

Maandag 8 oktober..
Mijn zwarte eastpack en bagpack zaten tot de nok vol. Tijd om naar Schiphol te gaan. Het afscheidscomité bestond uit: Stanley, papa, mama, Robin, de ouders van Stanley, Jimmy en de zus van Marloes.
De bagpacks wilde we zo gauw mogelijk afleveren, om ze vervolgens weer in Jakarta in ontvangst te nemen. Dus daar begonnen we mee. Het inchecken hadden we al op Internet gedaan, maar blijkbaar waren er toch wat zenuwen in het spel, want Marloes en ik checkte nog maar eens in bij een apparaat. De blaadjes die uit het apparaat verschenen moest een stewardess komen brengen en vervolgens stonden we stonden dus met twee boarding-passen bij de balie. Blunder 1 was dus al snel gemaakt. Desondanks konden we onze 15 kilo zware bagpacks (gevoelsmatig 40 kilo) achterlaten.

We waren ruim van te voren aanwezig, dus we besloten gezellig nog even een drankje te drinken met het afscheidscomité. Blunder 2 ontstond niet gauw daarna, want we besloten iets te laat in de (enorme) douane-rij te gaan staan. In de rij troffen we mensen die om 15.30 moesten boarden en wij moesten boarden om 13.20. We werden al gauw door een meneer uit de rij gevist, waarna we de enorme rij mochten passeren. We maakten kennis met allerlei VIP-doorgangen en waren zo door de douane heen.

De drie vluchten gingen van start.
Van Lufthansa gingen we over naar Qatar Airways. Dat was direct te zien aan de stewardessen. Het blauw, gele, statische pakje werd vervangen door bordeaux rood met luchtigere blousjes. Later begrepen we waarom, want in Doha (Qatar) was de temperatuur al zo'n 20 graden hoger. In Doha werd blunder 3 gemaakt. Een bus bracht ons vanaf het vliegtuig naar het vliegveld. We stapten uit en belandde in een soort 'ici paris'. Fris, vrij geurend, felle lichten en een glanzende vloer. Wij gingen op zoek naar wc's en zagen een balie met daarboven´other nationalities'. We hadden al haast oogcontact met de gesluierde mensen achter de balie, maar net op tijd werden we geroepen door een meneer. Wij hadden namelijk gele labels aan de tas, dus we moesten pas de volgende halte uitstappen. Dit was namelijk nog niet het vliegveld, haha.

Na veel mensen te hebben gekeken op het vliegveld, biddende mensen richting Mekka in het vliegtuig en wat uurtjes slaap kwamen we aan in Jakarta.
Drie prima vluchten zonder vertragingen dus.

In Jakarta merk je wel ineens dat je echt ver van huis bent. Je schoenen zitten wat strakker, door wat warmere voeten, maar ook het vliegveld is niet te vergelijken met Schiphol. Bruine tegels en enorme rust bij alle werknemers. Voor alles wordt de tijd genomen, dus hier en daar zie je ook wat rijen.

Die rust is snel weg. Zodra je naar buiten stapt begint het..
- mensen die je tas willen dragen voor een zakcentje
- mensen die graag willen dat je bij hun geld komt wisselen (er zitten zo'n 10 zaken naast elkaar)
- 50 taxi chauffeurs die je allemaal graag naar de juiste bestemming willen brengen
- heel veel mensen (in Jakarta leven meer mensen dan in heel Nederland!)
- continu toeterende scooters, auto's etc. (Ze waarschuwen elkaar daarmee, vertelde de taxi chauffeur)
Kortom, we moeten even wennen aan de enorme drukte, warmte en hectiek.
Mooie (oude) huizen worden afgewisseld met oude 'hutjes'. We hadden ogen te weinig, zoveel valt er te zien. Ook zie je soms Nederlandse invloeden. Grappig was ook, dat onze taxichauffeur 'Deventer' heette. Hij was vernoemd naar een stad in Nederland.

Na onze vliegtuig maaltijden en onze eerste Indonesische maaltijd ga ik nu slapen. Ik hoor geen getoeter in ons mooie (net nieuwe) hotel, maar wel een soort Arabische muziek.
Jakarta leeft..