Dag Bandung, hallo aankomende woonplaats!

Bij gebrek aan tijd en wifi is de treinreis die ik beschrijf 2 dagen geleden.

Deze blog schrijf ik vanuit de trein richting Yogyakarta, onze aankomende woonplaats. Dat klinkt nog even vreemd.
De zweetdruppeltjes lopen momenteel nog net niet over mijn voorhoofd, in de business klasse. Bij elke stop komen er mensen van de plaatselijke omgeving hun producten aanbieden.
Jakarta hebben we na een nachtje slapen een klein beetje verkend. We zijn naar de passer baroe geweest, een soort grote markt. Een soort kraampjes, je kunt het vergelijken met de kleedjes bij Koninginnedag. Dicht op elkaar en weinig verdienen.. Daarna zijn we treintickets gaan kopen.

Van Jakarta naar Bandung zijn we ook met de trein gegaan, maar toen hadden we als onwetende treinreizigers hier ‘executive’ geboekt, dus waren we de drie uur durende reis van airco voorzien. Uit het wazige trein raam zagen we dat krotten en natuur zich afwisselden.
Op het station bij Bandung hadden we afgesproken met twee medestudenten (Sarella en Bianca). We konden ze wel om de hals vliegen. Wat Nederlandse gezichten waarmee we samen beslissingen konden nemen en indrukken konden delen.
Nadat we alvast nieuwe tickets hadden geboekt voor Yogyakarta, moesten we op zoek naar een hotel. Zelf hadden we op het station een beetje rondgevraagd en zo waren we aan een adres gekomen van een hotel. Een dwingende taxichauffeur lukte het na vele pogingen om ons in zijn taxi te krijgen. De niet Engels-sprekende taxichauffeur, die wat tanden miste, wist iets beters voor ons. Iets dat dichterbij was. We kwamen aan bij een hostel, wat zou betekenen dat we met 15 andere Indonesiërs op een wifi-loze kamer moesten slapen. Dat was niet wat we helemaal in gedachten hadden. De taxichauffeur bracht ons na flink wat ergernissen naar een hotel, vlakbij het station.

Voor het betalen van de 2 nachten, waren acht man personeel nodig, haha. Op zich begrijpelijk, want de rupiah is zo weinig waard dat er heel wat briefjes en plastic achtige muntjes uit de portemonnee moeten komen.
De eigenaar van het Serena Hotel was heel aardig en sprak goed Engels. Hij kon de betaling laten slagen en een gids voor de volgende dag voor ons regelen. Hij vertelde dat hij een gids wist die slecht Engels sprak, maar ons wel alles kon laten zien. Om 20.00 uur hadden we een afspraak om de prijs af te spreken, waarbij de eigenaar van het hotel zou functioneren als tolk. Jullie raden nooit wie er binnen kwam gewandeld…
De niet Engels-sprekende taxichauffeur, die wat tanden miste!!
Wij lagen helemaal in een deuk, maar besloten de enthousiaste man een nieuwe kans te geven, ditmaal als gids.

Twaalf uur na onze afspraak was Djaa Djaa (naam van de gids) weer voorgereden. We zouden een bezoek gaan brengen aan een krater, theeplantage, sawa (rijstplantage) en de heetwaterbronnen. Onze gids deed erg zijn best. Hij stopte op mooie plekjes waar we foto’s konden maken en reden met hoog (!) tempo naar de krater.
Een krater zien en zwavel ruiken (lees; rotte eieren geur), kon ik afstrepen van het lijstje genaamd ‘Wat wil ik graag zien/doen’.
Het was bij de krater kouder dan in het centrum van Bandung. Wij liepen er ’s zomers bij en genoten van de verkoeling. De Indonesiërs liepen in winterjassen en sommigen hadden zelfs handschoenen aan, haha.

Na de krater was het tijd voor een bezoek aan de theeplantages. Mooie groene velden met veel hoogteverschil.

Djaa Djaa wilde graag dat wij bij zijn familie gingen eten. Wij grepen die kans, zodat we ook de huizen eens van binnen konden zien. We kwamen aan in een aardige buurt, met gekleurde huizen. Achter het roze huis van de familie waren rijstvelden. We herkende ze niet uit de aardrijkskunde boeken, want de rijstvelden waren heel erg droog en dor. Het regenseizoen moest nog beginnen, maar of het daaraan lag?
Het hele dorp wilde ons graag ontvangen. Mensen namen ons aan de hand mee hun huis in en gaven ons wat eten en te drinken. Iedereen liep telkens bij elkaar in en uit, dus het leek net één grote familie.
Vervolgens stonden er ook wat maaltijden klaar op het vloerkleed bij het roze huisje. Ik heb het samen met Sarella gehouden bij wat pisang goreng, rijst en kroepoek. Marloes en Bianca kozen wel voor de siam (kip), maar belandde in een soort fear-factor. Met geen mogelijkheid kregen ze de kip doorgebeten.
Tijdens het eten liep een oud vrouwtje voorbij met een plastic zakje. In het plastic zakje zat een levende kip. Alleen zijn kop kwam er bovenuit. We volgen alle vier de vrouw en de kip, tot ze uit beeld waren.
Na wat keren ‘Terima Kasih’ (dankjewel) te hebben gezegd en een fooitje, sloten we af met een groepsfoto.
Het was tijd om naar de warmwaterbronnen te gaan, dus ik stapte enthousiast als eerste de auto in en wilde doorschuiven naar het midden. Een gil kon ik niet tegenhouden, want met mijn voet stond ik haast op het zakje met de (nog steeds) levende kip! Mijn gil in combinatie met het gekakel van de kip, zorgde ervoor dat iedereen buiten de auto hard moest lachen. ‘Welke Nederlander verwacht er nou een levende kip in een zakje bij het voetengedeelte?” De kip werd verplaatst naar de achterbak, zodat we onze trip konden voortzetten.
Dat de mensen hier slecht Engels spreken, was ons al bekend, want overal op straat hoor je: ‘Helloooo misters’ ‘Helloooo misters’.
Maar het werd nog even extra benadrukt, doordat onze gids dacht dat ‘hot water springs’ een verwarmd zwembad was. Hahaha! We moesten erg lachen, maar de échte heetwaterbronnen gingen aan onze neus voorbij, want die bleken vlakbij de krater te zijn.
Djaa Djaa bood zijn excuses aan en had nog wat anders in gedachten. Blijkbaar had hij een ‘after dinner dip’, want hij zat knikkebollend achter het stuur. We vielen erg in de herhaling met onze vragen, alleen maar om hem wakker te houden. ‘What was you’re name again?’ ‘How long are you a taxi driver?’ ‘How long, you, taxidriver?’ ‘8/9/10 years?’ ‘You’re work’…
We besloten dat we iets eerder dan gepland, afgezet wilde worden bij het hotel. ‘Serena Hotel’, dat verstond hij in ieder geval wel.
We waren op de een of andere manier helemaal kapot, terwijl we vooral in de auto hadden gezeten. Misschien kan ik beter achtbaan zeggen.
Waarschijnlijk waren het de nieuwe, bijzondere indrukken die we even moesten verwerken. (De fear-factor kip, de levende kip in het zakje, het verwarmde zwembad, de enorm gastvrije/vriendelijke familie, de huizen waar alleen het broodnodige in stond en het matras op de grond, de krater...) Kortom, het was tijd voor een dutje en een rustig avondje.