Van werken met de handen tot eten met de handen..

Na een zweterige treinrit kan ik gerust zeggen dat we erg blij waren om uit te stappen bij het station van Yogyakarta.
Marloes en ik hadden een soort ‘blinddate’ met een local van hier. We hadden in Nederland al contact gehad met Luppa (een local en tegelijkertijd gids). Dit contact hadden we te danken aan Manon (en andere studenten die ons voor waren).
Onze ‘blinddate’ vonden we na eerst (bepakt en wel) een verkeerde uitgang te hebben gepakt. Sarella en Bianca werden opgehaald door wat andere meiden, want die hadden al een huis hier.

Mandy en Angela hadden voor ons een hotel geregeld, dus onze zweetruggetjes konden gauw afkoelen in een heerlijk zwembad.
Prima kamertje, voorzien van een airco en badkamer (met wat mieren) en niet voorzien van een douchegordijn. Een gat in de markt hier, als je het mij vraagt..

‘Via Via’, was de naam van ons restaurant waar we onze eerste ‘Yogya-maaltijd’ nuttigden. Echt Indonesisch waren deze maaltijden niet, want de pasta-pesto geuren overheerste aan tafel.
Wij bleven in de Indonesische sferen door vervoerd te worden met een scooter in plaats van met de fiets. Voor we het wisten zaten we met z’n zessen op twee scooters, haha.
De reggaemuziek bereikte al gauw onze oren, na een vermakelijke avond in een barretje genaamd Lucifer.

De warmte, het verkeer, het eten, de mensen laten ons beseffen dat we in het buitenland zijn. Maar ook zien we regelmatig de Nederlandse invloeden terug. Naast het nieuw geleerde Indonesische woord ‘slamat makan’ (eetsmakelijk), kun je gewoon deze Nederlandse woorden gebruiken; handdoek, asbak, taksi, korting, gratis etc.

Als echte Nederlanders waren we dan ook blij met de korting die we kregen bij onze toekomstige woonplek. We kunnen twee maanden verblijven in ‘Venezia Garden’, ons guesthouse. Marloes en ik hebben net als Angela en Mandy samen een kamer. We zijn bovenburen en kunnen genieten van een zwembad in onze tuin, haha. Ook schoonmaken en een ontbijtje wordt geregeld. Heerlijk die vakantie, ehmm stage.

We worden hier overal mee naartoe genomen. Luppa laat ons van alles zien en proeven.
Carnaval hebben we hier al gevierd en we hebben al veel kennis gemaakt met vrienden van Luppa. Zo zaten we te eten in een prachtig huis, waar ook andere studenten woonden. We aten heerlijke dingen en het leek alsof we deelnamen aan een soort concert. Wie de gitaar of piano ook in handen kreeg, iedereen had talent, veel talent! Ik denk dat we wat inschrijvingen moeten regelen voor ‘The Voice’.

Het klinkt als een vakantie, maar we moesten toch ook echt aan de bak. We hadden een meeting met Gerard, de leerkracht die ons begeleid op de Universiteit. We hebben wat dingen doorgenomen en de volgende dag konden Mandy, Marloes, Angela en ik aan de slag op stageschool ‘Tumbuh 2’. Met nog 4 andere studenten gaan wij een super leuk project uitvoeren, wat tot stand kwam na een dag observeren. Allemaal kwamen we lokalen uit en het enige wat we dachten en zeiden was: ‘WAT EEN CHAOS!’
Daarom gaan wij niet het idee uitvoeren wat de docenten in gedachten hadden, maar we gaan in de rol kruipen van mentor. We gaan op de school regels in proberen te voeren om wat orde te creëren. Op donderdag zullen we ook wat Engelse lessen verzorgen.
De leerkrachten van onze stageschool staan er erg voor open en wilden ons al gelijk bedanken/iets terug doen. We mogen in ruil workshops volgen, zoals bijvoorbeeld traditionele dans. Daarnaast werden we ook al gelijk naar het strand meegevraagd met het volledige docententeam. Wij hebben daarna gelijk aan Luppa gevraagd of we dan een bikini aankonden, maar na een hard gelach moeten we denk ik maar overstappen op een burkini haha.

We gaan hier 2 keer per dag uit eten, dus we zien veel leuke tentjes en nieuwe dingen. Zo staat hier soms op de menukaart cobra, haha. Maar dat durven we (nog) niet aan.
Soms eten we dingetjes van de straat op aanraden van Luppa. Laatst aten we iets dat de naam ‘putuh’ draagt. Rijst, bruine suiker en kokos, maar het leek net cake! Naast bijvoorbeeld een pizzeria hebben we ook al kennis gemaakt met één van onze favorieten tot nu toe. ‘Milas’, een vegetarisch restaurantje, waarbij je op de grond zit, tussen de kaarsjes, in een soort tuin.

Naast eten, bewegen we soms ook. We zwemmen regelmatig in een zwembad bij een hotel hier in de buurt. Dat kost je 20 000 Rupiah, inclusief een maaltijd. We zwemmen en eten dan dus voor +/- 1,80. Ongelofelijk hè?
Ook zijn we al wezen fietsen. Luppa bracht ons eerst naar een vrouwtje die pinda’s aan het plukken was. De snelheid die het vrouwtje had, konden wij met geen mogelijkheid behalen. Daarnaast zat je ook nog is op een krukje zo’n 2 cm van de grond. Het zweet gutste al over onze hoofden na drie minuten en dat vrouwtje doet dat dus de hele dag.

Na de pinda’s kwamen we bij de sawa’s terecht. Prachtige groene, waterige velden. Na wat balanceren, stonden we tot onze enkels in de modder, rijstplantjes te planten.
Als de rijstplantjes zijn gegroeid, dan wordt het tijd om de stengels af te snijden met een mes. Met deze afgesneden bossen konden we ons daarna flink uitleven, want de rijstkorrels moesten uit de ‘stengels’ worden geslagen.
Vervolgens worden de korrels gedroogd en uiteindelijk komen er machines aan te pas, zodat je de rijstkorrel te zien krijgt, zoals wij die kennen.

Het hele rijstproces hadden we in het echt gezien, dus we konden door naar de sojabonen. Van sojabonen wordt tempé gemaakt, dus voor we het wisten stonden we alweer in een keuken van een klein mevrouwtje. Tempé is eigenlijk geschimmelde sojaboon, dus eigenlijk eet je een geschimmeld plakje wat ontstaat in een opgevouwen bananenblad. Klinkt misschien vies, maar met wat zout, koriander, knoflook en wat hete olie in een pannetje, heb je een heerlijke snack.

We hebben al een aardig slaaptekort opgebouwd. Want naast allemaal dingen bezichtigen, gaan we ook regelmatig naar reggae cafeetjes en een club ‘Hugo’s’.
Maar dat slaaptekort houdt ons niet tegen, want rond 8.00 zaten we zondag alweer in de auto om te gaan cave tuben.
Manon had me al een beetje gewaarschuwd en al gauw werd haar ervaring werkelijkheid. Het ‘ruige’ plaatje, met banden door wild water kon eigenlijk vervangen worden door ‘peddelend met je handen door het bruine water’. Desalniettemin was het super leuk, want we hebben van twee hoge punten kunnen springen. Dus de adrenaline gierde als nog even door ons lijf.
Na een nasi lunch gingen we met de banden een grot in. We zagen enorm veel vleermuizen, kristal, stalagmieten en stalactieten.

De banden werden na wat uurtjes weer omgewisseld voor de auto, want we gingen naar het strand. Het slaaptekort werd een klein beetje weggewerkt en rond de zonsondergang zaten we weer met onze localvrienden aan een visje.
Deze vis was gevangen door een meneer en werd afgeleverd bij een tentje. Een mevrouw heeft de vis gekruid en gebakken en rond 18.00 uur zaten we met onze handen rijst en vis te eten. Verser kon natuurlijk niet! Heerlijk!

Vandaag (maandag) was het weer tijd voor stage. Vanmorgen hebben we de weekopening geobserveerd. Waarmee je de chaos kunt vergelijken? Alsof Sinterklaas op de basisschool wordt gevierd. Kortom, er is werk aan de winkel. We zitten nu al aardig wat uurtjes in een restaurantje te werken aan school en onze blog.

Er wordt gewerkt en genoten!