Van ‘city girls’ naar ‘jungle girls’

Een populaire workshop die je in Rotterdam niet zal vinden, maar hier in Yogyakarta wel, is Batik.
Bij Batik Kelik werden we verrast ontvangen door Robi, een rasta-harige jongen die we al eerder hadden gezien in ons favoriete reggae-café.
Van ‘een wit stuk katoen, naar een Batik-schilderij in stappen:
1. Je kiest een voorbeeld/patroon uit en trekt dit met potlood over op het witte katoen.
2. Met een tjanting (pen waar je de verwarmde was in doet) trek je de potloodlijnen over. Versieringen in de vorm van stippeltjes en streepjes zijn mogelijk.
3. Het Batik beginsel kleur je in met verf en wattenstaafjes.
4. Al het gekleurde moet worden voorzien van paraffine met een kwast. De aangebrachte was en paraffine zorgen ervoor dat verf niet hecht.
5. Het doek wordt gedompeld in de zwarte verf, waarbij de paraffine en was hun werk doen. Alleen de achtergrond wordt dus zwart.
6. De paraffine en was voelen aan als een laag kaarsvet op een doek. Door het doek te kneden krijg je het ‘cracking’ effect. Een soort scheurtjes, waar wat bruin doorheen verschijnt.
7. Het proces eindigt door het doek te koken en daarna te laten drogen.

In Rotterdam zie je meer fietsen dan scooters, maar hier is dat andersom. Dankzij Robi konden wij aan fietsen komen en Yogyakarta al fietsend bekijken. Wat we in Nederland ook niet zien zijn sawa’s en hoopjes met dierlijke ingewanden. Dit had te maken met het slachtfeest wat in volle gang was. Dit gruwelijke aanzicht, wat wij Nederlanders niet kennen, brengt gelukkig wel wat moois met zich mee. De rijke mensen geven na wat rituelen, vlees aan de arme mensen.
Ondanks dat wij miljonairs zijn hier, kregen wij ook wat vlees van de BBQ bij terugkomst.

Om niet te vallen onder de categorie ‘echte meisjes in de jungle’, besloten we zo min mogelijk mee te nemen naar Sumatra. In slechts één rugzakje zat het volgende gepropt; wat kleding, slippers, een spiegelreflexcamera, malariapillen, een tandenborstel en anti-muggenspray met Deet.
Aangekomen op het nieuwe vliegveld in Medan, zagen we al snel wat herkenbaars, namelijk ‘Brit en Marloes’ op een wit blaadje.
Oedin, de man die het blaadje in zijn handen had, was onze chauffeur die ons bracht naar Bukit Lawang.

In Bukit Lawang kwam ons ‘jungle contact’ direct op ons af. We wisten de langharige Lubis al direct te verbazen met het feit dat we alleen handbagage bij ons hadden. Gedachten die vast bij Lubis door het hoofd schoten waren:
- ‘De city girls hebben geen idee dat we hier te maken hebben met tropische regenbuien’
- ‘De city girls zijn zeker even vergeten dat je veel te maken hebt met modder in de jungle’
Je kunt de situatie denk ik vergelijken met: Iemand uit Indonesië die Nederland bezoekt in de winter, zonder warme kleding mee te nemen.

Het guesthouse van Lubis viel goed in de smaak, evenals het avondje in restaurant ‘Indah’.
Enkele opvallendheden:
- Alle gidsen hadden lange haren. ‘Long hair, long life’, zeiden ze.
- Veel muzikaal talent. Stem, bongo’s en gitaren werden zonder problemen gebruikt.
- Op het dak van onze slaapplaats liepen regelmatig apen. ‘S avonds waren de apen weg en was er plaats voor een enorme waterval op ons dak; een tropische regenbui.

De tropische regenbui hield aan tot vroeg in de morgen. Modderig, maar droog begonnen wij aan onze jungle track. ‘Droog’ was het maar kort, want het zweten begon al na een stap of tien.
Onze gidsen, Henri en Putra, wisten van ons steeds meer ‘jungle girls’ te maken. Zo zagen we: rubber- en cacaobomen, apen, termieten, enorme mieren, een Thomas Monkey, leguanen, één vuurvlieg en… orang oetans.

Onze ‘jungle experience’ werd pas compleet toen we arriveerden bij het tentenkamp. Als je bij het woord ‘tentenkamp’ denkt aan een camping in Europa, dan moet je die gedachte maar gauw laten vliegen.
Deze ‘jungle camping’ wordt gekenmerkt door het volgende:
- Tenten gemaakt van takken, plastic en zijl.
- Matjes zo dun als placemats, zonder kussen.
- Een openbaar buiten toilet.
- Enorme hoosbuien.
Het woord romantisch kan je er denk ik pas aan toevoegen als ik vertel dat we bij kaarslicht een heerlijke Indonesische maaltijd aten.

De lucht die we graag in onze slaapmatjes hadden gezien, was terug te vinden in de tubes die we gingen gebruiken voor het raften.
De cappuccino bruine rivier was door het regenseizoen behoorlijk wild. Relaxen en bijkomen van de nacht zat er dus niet in. Marloes en ik moesten ons stevig vasthouden aan de touwen, zodat we deze cappuccino kleurige vloeistof niet binnen kregen.
Die handbagage, waar ik eerder over vertelde, bleek duidelijk te weinig kleding te bevatten. Want na onze tracking van twee dagen hadden we één modderige outfit, één zeiknatte outfit en nog drie dagen te gaan..

Die drie dagen vulden zich met:
- Genieten van de muziek, het eten en de gezelligheid in restaurant ‘Indah’.
- Een bezoek aan een kindertehuis met een Nederlandse eigenaresse, genaamd Saskia. De overstroming van tien jaar geleden maakte van veel kinderen een wees. Zo’n 400 mensen overleefden de overstromingen namelijk niet. Saskia en haar Indonesische man werkten zeven dagen per week in Nederland, zodat ze wat later in Indonesië konden starten met het bouwen van hun opvangtehuis. Dit keiharde werken is terug te zien in hun visie, hun liefde voor de kinderen, hun manier van leven en het prachtige onderkomen. Onbeschrijfelijk!
- Veel regenbuien die we redelijk droog doorkwamen met onze creatieve paraplu; bananenbladeren.
- Een scootertrip met Lubis, Henry en Putra naar een nieuw dorpje. De weg, bestaande uit allemaal losse keien zorgde voor de nodige adrenaline. Gelukkig zaten wij tussen de wapperende lange haren van de gidsen, achterop.
- Een enorm uitgebreide, mooi gedecoreerde BBQ. We voelden ons gevleid en zelfs een beetje bezwaard dat er zoveel werk van was gemaakt. Dit gevoel verdween als snel toen bleek dat we zelf alles moesten betalen, haha.

Na onze geweldige/onvergetelijke jungle-ervaring was het tijd om het stadsleven weer op te zoeken.
In Yogya stond er een international activity day met de universiteit op het programma.
Het programma van die dag bestond uit: het bekijken van een grot, een tracking, body raften en een batik masker maken.
We waren ineens ‘jungle girls’ in de city, want blijkbaar waren wij meer gewend dan de ‘city girls’. Het ‘body raften’ noemen wij gewoon zwemmen en de ‘tracking’, was slechts een korte wandeling. Maar ondanks dat was het een leuke dag.

Met het onderstaande jungle lied in ons hoofd, gaan we weer aan het werk in Yogyakarta. Dat is van korte duur, want het tripje naar de Gili-islands is al geboekt.

(Melodie: jingle bells)
Jungle track, jungle track
In Bukit Lawang
See the monkey
See the birds
See orang oetan
Hey Hey

Veel liefs!