Hardwerkend Indonesië

Jaap,
‘de man die ons leerde in welke restaurantjes je werkoverleggen uitvoert’
‘de man die ons leerde verliezen te incasseren, want geen enkel potje werd door mij of Marloes gewonnen’
‘de man die ons leerde dat elke avond een Bintang biertje geen kwaad kan’
‘de man die ons vertelde over de Merapi vulkaan’
‘de man die ons leerde dat eten veel pittiger kan’
‘kortom de man die ons leerde, hoe je te werk moet gaan in Indonesie’.
is (helaas) weer naar huis…

In de eerste week, toen Jaap er nog was, bezochten we de drie Tumbuh-scholen waar onze studenten ondertussen aan de slag zijn gegaan.
Ongeveer een jaar geleden waren wij zelf nog hard aan het zwoegen voor onze minor op één van deze Tumbuh-scholen. Ik kan wel zeggen dat ons werken daar is beloond, want ons welkom kon niet beter.
Allereerst riepen docenten en leerlingen: ‘Miss Marloes, miss Brit’, we missed you so much!’ En vervolgens zagen we allerlei materialen terug die wij hadden ingevoerd om het klassenmanagement te verbeteren.

Ons onderkomen van de eerste week, ‘het Novotel’, zorgde voor goede werkomstandigheden. Werken en ontspannen waren ongeveer in evenwicht vanwege; fijne kamers, lekker eten en een mooi zwembad.
Jaap en wij zouden tegelijkertijd het Novotel verlaten, dus Marloes en ik moesten op zoek naar een andere accommodatie. Het streven was natuurlijk; op zoek naar iets waarbij we dat evenwicht tussen werk en ontspanning konden behouden.

Na wat zoekwerk, een vegetarisch etentje in ‘Milas’, een bezoek aan de Universiteit en een folder later vonden we iets wat volledig voldeed aan onze eisen. ‘Maharani Homestay’.

Het vinden van een nieuwe accommodatie was niet het enige hoogtepunt, want later die week kwamen we ook op behoorlijke hoogtes door naar de Merapi vulkaan te gaan. We zouden naar de zonsondergang gaan kijken, maar vanwege de bewolking zagen we net zoveel als tijdens de taxi-rit waarbij we alle drie even onze ogen sloten.
Van de uitbarsting in 2010 was nog weinig te zien, maar Jaap (die het gebied kende van vlak na de uitbarsting) en het museum gaven ons een beeld van hoe het er eerder had uitgezien.

Daarna begonnen we in het restaurant ‘Bale Bengong’ ook aan het project: ‘Hoe ziet het er enige tijd later uit?’ We moesten namelijk levende vissen aanwijzen, die dan in een hele andere vorm (gebakken, gegrild, gefrituurd) op onze borden verschenen.
Met deze heerlijke maaltijd was Jaap de volgende dag topfit om wat Indonesische studenten een rekenles te geven op de Universiteit.

Onze laatste werkdag met Jaap bestond uit een bezoekje aan ander soortige basisscholen, ‘de Kanisius scholen’. Wij, Nederlanders, waren zichtbaar een heel ander soort bevolking dan deze leerlingen gewend waren. Gillende, juichende, zwaaiende en lachende Indonesische scholieren waren het gevolg van ons bezoek.

Een dag later stonden we zelf te zwaaien, naar het Novotel en de man die ons een fantastische eerste week had bezorgd. Beide partijen verplaatsten zich..

Uit Jalan Parangtritis: gang Sartono, onze nieuwe straat, klonk al snel een hard gelach. Marloes en ik kozen voor wat meer privacy, dus we kregen twee éénpersoonskamertjes. Wat we ook kregen:
- geen deken
- geen wasbak
- veel vlekken op de muren
- een knoflook-achtige baklucht uit de airco
- de slappe lach
We besloten om onze reservering snel aan te passen naar een luxe tweepersoonskamer, dan maar wat minder privacy.

We zijn nu ondertussen wat stagebezoeken, een gezamelijke bijeenkomst/etentje, wat zonnestralen, zwembad bezoekjes, leuke ontmoetingen en reggae avondjes verder. Dus om ons geen zorgen…

Het harde werken gaat ons hier goed af en het gaat gewoon verder, met (binnenkort);
- Een bezoekje aan Sumatra
- Een batik workshop
- Het behandelen van 23 (!) muggenbulten op een stukje elleboog van 10 cm2.
- Verslagen bekijken en van feedback voorzien

Hardwerkend Nederland, bedankt voor het volgen en jullie leuke/lieve reacties.

Veel liefs!